In 1921 was het loon reeds verlaagd en de werktijd enigszins verlengd. De staking richtte tegen een verlenging van de werkweek van 49,5 naar 53 uur en loonsverlaging. Uiteindelijk werd de werkweek wel verlengd, maar zouden alle uren boven de 48 met een toeslag van 25% betaald worden, waarmee de gewone werkweek 48 uur bleef. Heerma van Voss behandelt deze staking als een uitsluiting; CBS, ANMB en CvR en de geschiedschrijver van de RDM niet. Het was wel een vreemde staking. Op voorstel van de RKbond werd namelijk besloten drie kwartier na aanvang van de normale werktijd de poort in te gaan. Toen de 45 minuten verstreken waren, weigerde de bedrijfsleiding de stakers echter binnen te laten. Hiermee was deze 'werkonderbreking' overgegaan in een uitsluiting. De KCN (Katholieke, Christelijke en Neutrale bonden) confereerden op 28 augustus afzonderlijk met de Metaalbond en accepteerden de 53 uur. Toen moest de ANMB ook wel, hoewel 166 van de 579 leden tegen stemden. Tien dagen na het uitbreken legden 390 de arbeiders van de RDM (het moederbedrijf van de Waterweg) het werk neer aan een schip dat op de dag voor de aangekondigde staking daarheen was gesleept, het werk eveneens neer en dat leidde daar tot een uitsluiting.