De vraag naar turf was door de na de oorlog hernieuwde aanvoer van steenkool gedaald, waardoor de verdiensten gedaald waren en er flinke werkloosheid heerste. De patroons stelden voor 1921 een loonsverlaging voor van 30-35 %. Onder invloed van het zogeheten Revolutionair Comité staakten bij 400 patroons in zo'n twintig plaatsen 14000 arbeiders. Over het verdere verloop van de staking geeft het CBS weinig gegevens, maar de loonsverlaging werd verzacht en vanaf midden april gingen de arbeiders geleidelijk weer aan het werk. Ik stel de duur derhalve op 30. Uit De Arbeid blijkt dat er veel optochten werden gehouden in het veengebied. Ook was sprake van plundering van bakkerswinkels en in brand steken van turfhopen. Uit het jaarverslag van de NBAL blijkt dat van deze zijde vooral werd gepoogd de regering de lasten van de loonsverlaging te laten verlichten. Men achtte de economische situatie zo miserabel dat staken toch geen zin had. De tegenstelling met de grootte van de staking is wel heel opvallend in het zinnetje: "Ondanks de slechte bedrijfstoestanden werd op enkele plaatsen nog gestaakt." (t.a.p., p. 42). Wel wordt ook nog gewag gemaakt van een uitsluiting bij de firma Van Royen te Bergentheim (Ov.).