De stakers wilden een loonsverhoging van tien procent. Bemiddeling door de Kamer van Arbeid leidde aanvankelijk tot niets. Het aantal arbeiders dat door de staking niet meer kon werken bestond uit 1 coupeur en een onbekend aantal jongens (stel: totaal 15). Overigens noemt Harmsen een aantal stakers van 300. Thuiswerkende kleermakers in Groningen slaan de handen ineen en eisen 10% loonsverhoging. Op 5 januari stopten de ruim tweehonderdvijftig arbeiders met werken. Ze kregen steun van de zojuist opgerichte christelijke en de katholieke vakbond, maar uiteraard ook van de socialistische vakbond Vooruitgang door Broederschap die al twintig jaar streed voor verbetering. Na bijna een maand gaven de vier patroons toe. Niet alleen kregen de arbeiders de loonsverhoging maar ook sloten vakbonden en patroons een cao af, de eerste in de kledingindustrie. Door de eendrachtige samenwerking tussen de vakbonden en het doorzettingsvermogen van de stakers zetten ze daarmee voor alle kleermakers een belangrijke stap voorwaarts richting betere arbeidsvoorwaarden.