Het ging om de scheersters, die in loon achteruit waren gegaan en hiervoor compensatie wilden. Na een gesprek met de patroon schakelden zij de bonden in en dat leidde tot een ultimatum voor de 27e. Alle vier de grote centrales waren bij de staking betrokken. De staking vond plaats aan de fabriek Insulinde. Stork dreigde met een uitsluiting voor 1400 arbeiders, betaalde de pensioenen niet meer uit en kortte het ziekengeld met twee-derde. Bovendien werden familieleden van de staaksters ontslagen. Stork spande nog een rechtszaak aan tegen Gerritdina Johanna Nijhoff, die door haar kollega's was gedwongen mee te staken. Stork probeerde nu de opzegtermijn van twee weken op haar te verhalen. De rechter vond echter dat staking en een ook gedwongen staking geen beëindiging van de dienstbetrekking is.