In juni had reeds strijd gedreigd toen op 1 juni 28 vrouwen met ontslag werden bedreigd per 11 juni. Dit ontslag werd echter bezworen door mgr. Princen. Er werd een goede behandeling geëist en onpartijdigheid tegenover georganiseerden. Dit alles naar aanleiding van het feit dat de patroon weigerde de RK Lederbewerkersbond te erkennen. Toen eerst een bondslid en een dag later een meisje, dat een glas water had geleend om water te drinken, ontslagen waren was voor de arbeiders de maat vol. Anna Bergmans stopte met werken en riep haar collega's op dit ook te doen. 44 vrouwen en 30 mannen beantwoordden deze oproep positief en de staking was een feit. De bond besloot haar ondanks het spontane karakter te steunen. De stakers werden langzaam vervangen door onderkruipers. Dit ging echter niet van een leien dakje, want een grote steunbeweging werd opgezet, die zesduizend gulden ophaalde voor de stakers; er waren betogingen en het katholieke volksdeel werd in twee kampen verdeeld, maar de meesten in Waalwijk steunden de stakers. Daar kon marechaussee te paard niets aan veranderen. In De Katholieke Lederbewerker van 27 augustus stond het volgende: "Ondanks de herhaalde pogingen van het Hoofdbestuur van den Nederl. Bond, om de georganiseerden in berusting te houden, hopend dat de tijd verandering en uitkomst zou geven, is het niet gelukt een strijd te voorkomen, doordat het tot een spontane losbarsting der gemoederen is gekomen naar aanleiding van nieuwe plagerijen en het ontslag van een georganiseerde.". Nog in 1970 werden mensen die werden ondervraagd over deze staking emotioneel!