De bond had het voornemen partiële stakingen te voeren, want de patroonsvereniging wilde geen CAO aangaan, en daarom eiste de bond een loonsverhoging, regeling van de arbeidsduur, doorbetaling op christelijke feestdagen en handhaving van de bestaande individuele contracten. De bonden gingen niet in op een tussenvoorstel van de patroons en proclameerden een staking, die bij één baas begon. Daarop gingen de andere patroons over tot een uitsluiting (27-1 bij volgens de bonden 22-26, volgens de patroons 44 bazen met 150-200 arbeiders, een totaal van 5000 verloren arbeidsdagen). Deze staking eindigde onbeslist, omdat de patroons hun bedrijf ophieven. De uitsluiting eindigde geschikt, daar de arbeiders na opheffing van de uitsluiting (op 2 maart) niet naar het werk terugkeerden. Toen kregen ze alsnog een loonsverhoging.