Er heerste voortdurend onrust en de ANDB kon er niet omheen in actie te komen. "Het Hoofdbestuur aarzelde dan ook niet langer, waar langer aarzelen noodlottig zou zijn geweest", zoals het Weekblad van 10 augustus meldde. Naast loonsverhoging eisten de stakers de 48-urige werkweek. Tijdens een vergadering van 5200 leden op 6 augustus stemden 1600 van hen tegen een staking, maar ze werd dus wel uitgeroepen. Van de stakers waren er ongeveer 5000 rechthebbend op een uitkering. Aldra gingen enkele honderden stakers weer aan het werk, bij patroons die akkoord gingen met de eisen en daar ook een borgsom voor betaalden. Na tien dagen waren dit er al 1200; de rest bleef in staking. Op 17 september werd de algemene staking opgeheven, maar 400 roosjesslijpers staakten nog elf dagen verder. Bij Liscaljet werd zelfs tot 18 oktober de strijd voortgezet. Het resultaat van de staking was een zgn. boorttoeslag, door Van der Velde redelijk positief beoordeeld, hoewel de arbeiders op het moment zelf nogal geringschattend over het resultaat deden.