Een gezel werd voor twee dagen geschorst, omdat hij een stuk lood naar een collega had gegooid. De anderen staakten toen deze straf niet werd ingetrokken. In overeenstemming met de bestaande arbeidsovereenkomst beschouwde de patroon de stakers met onmiddellijke ingang als ontslagen. Dezen eisten toen naast intrekking van de straf loonsverhoging en een aantal andere zaken. Als resultaat van de staking mocht iedereen terugkomen, maar dit werd beschouwd als een nieuw dienstverband, waardoor verworven rechten (zoals ziekengeld) waren vervallen. De patroon beloofde aan de andere bezwaren tegemoet te komen. Na de staking werd voorzien in een nieuw dienstreglement, dat door een twintigtal arbeiders niet getekend werd. Dezen werden vervolgens op 20 maart 1905 uitgesloten, waarna kinderen als onderkruipers in dienst traden. De directie beschouwde dit geval niet als een uitsluiting, maar als "onvoorwaardelijk ontslag".