De staking begon bij Hanse & Wintershoven (66 stakers) als onderdeel van een serie partiële stakingen tegen de bestaande CAO. Het aantal stakers varieerde van 82 tot 790. Op 27 december werd door de Amsterdamse Patroons Vereeniging de helft van het personeel uitgesloten en vanaf 15 januari het hele personeel. Tijdens de staking-uitsluiting kwam het ook tot rellen en een demonstratieverbod vanwege de politie (30 maart). Ruim een week later kwam het in de Jordaan tot rellen toen de patroons een aantal bouwputten openstelden. De staking sleepte zich nog een maand voort en toen op 23 mei de staking ten einde kwam, werd dit gezien als een nederlaag voor de "anarchistische vakvereenigingen" (JVA). NCB33 ziet deze staking grotendeels als een strijd van de "directe-actie-mannen" tegen het collectief contract. Werd in het contract een uurloon van 30 cent geregeld, de stakers eisten 36 cent. De "gecontracteerde organisaties" verzetten zich tegen de staking: "Bij deze woorden bleef het niet. Door de gecontracteerde organisaties werden verschillende werken, waar tengevolge van het directe-actie-conflict stilstand was gekomen, weer op gang gebracht. Zulks niettegenstaande de bedreigingen en de mishandelingen door de tegenpartij." (p. 202). Oudegeest ziet toch nog een lichtpuntje: "Het eenig resultaat is geweest, veel honger en ellende voor honderden en nog eens honderden gezinnen, verraad-geschreeuw wederzijds tusschen de arbeiders, veel vijandschap, doch ten slotte de toenemende erkenning onder de arbeiders, dat de 'moderne' richting beter was dan de 'vrije'." (t.a.p., p.311).