Ontleend aan Mol: De Federatie van havenarbeiders (een samenwerkingsverband van diverse ziekenfondsen van havenarbeiders, die sinds 1899 een fikse groei hadden doorgemaakt) eiste van de patroons een twaalf-urige werkdag, overwerk 100% extra en voor werken op zondag twaalf gulden extra. De ondernemers wilden wel iets tegemoet komen, maar na een druk bezochte vergadering werd besloten tot een algemene staking. Eerst wilden de ertswerkers niet meedoen, maar vrouwen van havenarbeiders beletten ze het werk te doen, waarna ze alsnog staakten. Iedere dag werd er vergaderd, maar met het vorderen van de staking nam het aantal onderkruipers van buitenaf toe. Ook werden er weer (evenals in 1896) oorlogsschepen in de haven gestationeerd nadat op 7 juli ernstige ongeregeldheden hadden plaatsgevonden. De ondernemers weigerden nu nog te onderhandelen; de strijd moest maar uitgevochten worden. De staking werd totaal verloren. Bouwman meldt, dat de arbeiders op 29 juni om zes uur stopten en daarop door de HAL werden uitgesloten. Hierop brak een algemene staking uit die ertoe leidde dat nacht- en zondagsarbeid extra betaald werden. Er was op dat moment geen vakvereniging in de haven actief, maar slechts een ziektegeldvereniging. Harmsen stelt ook, dat de Federatie van Transport te Water de aanzet gaf tot deze staking. Op een door deze federatie belegde vergadering waren namelijk 500 arbeiders aanwezig, die hun eisen formuleerden. De patroons gaven niet toe en de HAL ontsloeg de arbeiders die niet wilden werken onder de nieuwe voorwaarden; 200 man stonden daarmee op straat. Op 5 juli werd als reactie een algemene staking voor de haven afgekondigd, maar het had nog heel wat voeten in de aarde voor alle bootwerkers staakten. Op 22 juli gingen de arbeiders weer aan het werk. Wederom stel ik het aantal stakers op 8000, maar absolute waarde heeft dat niet. In VD wordt dit aantal echter diverse malen genoemd, maar ook 15.000. Er vond een mars door de stad plaats en de staat van beleg werd afgekondigd. De sterke arm was ruim aanwezig.