Op 4 februari legde het personeel op een Nederlands oorlogsschip het werk neer. Men was het beu dat er weer een loonsverlaging was aangekondigd. Na verlagingen met vijf en acht procent, kwam de regering nu met een korting op de lonen van 7% voor het inlandse en 4% voor het Nederlandse personeel. De emmer liep over door deze laatste druppel. En dan te bedenken dat het eten aan boord van de Zeven Provinciën ook al te wensen overliet. De mannen weigerden nog langer bevelen op te volgen en namen min of meer het gezag over; een schip moet bestuurd worden nietwaar. De meeste stakers waren zoals dat toen heette Inlanders, maar ook een aantal Hollandse jongens liet zich niet onbetuigd. De tegenstellingen tussen Indonesiers onderling werden tijdens de muiterij opgeheven en ook zag een matroos kans het schip te navigeren. Na een week te hebben gevaren onder bevel van de muiters werd het schip op 10 februari ter hoogte van de straat Soenda door een bom uit een Dorniervliegtuig getroffen. Het gevolg: 23 doden en vele gewonden en einde van de muiterij.