26 Stakers hielden het 53 dagen vol = 1040 gestaakte dagen voor een loonsverhoging. Echter zonder resultaat. De Amerikaanse reder betaalde de Filippijnse bemanning erg slecht en ook het voedsel liet te wensen over. Op klachten hierover reageerde Rochlin (de eigenaar van Navicom) met het argument dat het eten op de Philippijnen ook slecht was... Op zee besloot de bemanning te gaan staken en de hulp van de ITF werd ingeroepen voor loonsverhoging en uitbetaling van een miljoen gulden achterstallig loon. Direct na aanvang van de staking komt Rochlin zelf naar Amsterdam en bedreigt met hulp van Filippijnse autoriteiten de zeelieden met zwarte lijst en gevangenis. Vertegenwoordigers van de ITF en de Vervoersbond FNV worden door de Nederlandse politie van boord gehaald. Rochlin spande zelfs een rechtszaak aan tegen de stakers dat op 23 november in Amsterdam diende. In de tussentijd werden pogingen om het schip vaarklaar te maken door solidaire havenarbeiders verhinderd en zelfs de rechter schaarde zich aan de kant van de stakers. Op 30 november wees hij de eisen van Rochlin af. De ITF lijkt met de staking in haar maag te zitten, want de strijd wordt niet echt uit volle overtuiging gevoerd. Zo bemiddelt Altena, de ITF-man, in het inleveren aan een man van de ambassade van de paspoorten van de stakers. Ook adviseert hij de stakers een voorstel van Rochlin te aanvaarden dat erg ver van de oorspronkelijke eis ligt en in ieder geval geen uitbetaling van achterstallig loon meer te eisen. Op 5 december houden vier stakers het daarom voor gezien en zes dagen later nog eens zeven. Toch gaat de staking door en er lijkt nu een gesloten front te ontstaan van reder en vakbond. De uit het 'arbeidersparadijs' Polen afkomstige kapitein sluit deze rij en sluit op 19 december verwarming en provisiekast af. Op 22 december mocht hij zelfs namens de ITF de gedemoraliseerde stakers mededelen dat de staking voorbij was. Tot de 29e bleven nog vijf stakers aan boord, maar de nederlaag was een feit.