Een arbeider had volgens de CAO recht op twee gulden vergoeding voor een verzuim, maar kreeg het niet. De bond drong aan op betalen en uiteindelijk deed de heer Spaan dat wel, maar zette hij gelijk het personeel op straat. De bond beschouwde dit als uitsluiting en stelde voor de eerste keer de eis: "Voor iedere week dat gij het personeel op straat laat staan betaalt gij f 10,- schadevergoeding." (NSTjv 1926/27, p. 21). Spaan betaalde uiteindelijk die twintig gulden.