Het GVB had 170 zogeheten banenpoolers aangenomen als kondukteur op de tram. Ze konden nu een vaste aanstelling krijgen, maar voor het banenpool-loon, d.w.z. 120% van het minimum-loon. Het totale trampersoneel vond dat dit het begin van het einde was en staakte op 16 december een halve dag voor het normale loon voor de 170. Inmiddels waren er plannen gemaakt om het hele bedrijf plat te gooien. De gemeente zegde inmiddels de 170 ontslag aan en dat leidde op 21 december tot een wilde staking bij de tram, die ook een halve dag duurde. Deze staking leidde weliswaar tot een soort akkoord, maar de Minister van Sociale Zaken, Melkert, zei al direkt dat er geen extra geld vrijgemaakt zou worden voor hogere lonen. Uiteindelijk haalde hij toch bakzeil. In de Rode Morgen staat een interview met ABVAKabo-lid Geldof. Hij beschrijft daar hoe de tweede, spontane staking ontstond: 'Inmiddels waren in de namiddag de ontslagaanzeggingen de deur uitgegaan. In de loop van die avond bleek dat er een conducteur op het huisje van het eindpunt door zijn vrouw was gebeld over z'n ontslag. 'Zijn' trambestuurder besloot akuut er uit te gaan en met hem de kollega's van de trams achter hem. Zij hebben zelf gebeld naar de eindpunten van de andere lijnen. Toen wij tijdens de vergadering hiervan bericht kregen, gingen we naar de Lekstraat. Onderweg zag je dan al die lege trams achter elkaar naar de remise gaan. Je weet niet wat je ziet, de rillingen liepen over m'n lijf, het kan dus nog steeds die 'ouderwetse' solidariteit' ' (Rode Morgen, 13 januari 1995, p. 7).