Een dag na de vorige staking gingen de 70 Turkse vrachtwagenchauffeurs weer in staking, nu voor naleving van de CAO. Wat was namelijk het geval? De Turken hadden geen verblijfsvergunning, maar steeds een tijdelijke voor twaalf dagen en ze waren daarom zeer afhankelijk van ritten op Turkije, om steeds een nieuw visum te kunnen halen. Bovendien had Stolk ze officieel niet in dienst, maar werkten ze voor een Turkse dochteronderneming in verband met sociale premies en loonbelasting. Daar kwam nog bij dat de chauffeurs zelf het onderhoud van hun wagens moesten betalen. Kortom een bijna negentiende eeuwse staking. Dat vonden ook de collega-transporteurs, de fiscus en de bedrijfsvereniging. Van de stakers stonden er nog vijftig op verschillende plaatsen langs de weg. Zo stonden er 7 in Antwerpen, maar met hulp van de Rijkswacht en 15 onderkruipers wist Stolk deze wagens terug te krijgen. Toen het bedrijf op 4 november failliet verklaard werd vonden de onderkruipers het ook nodig om het kantoor van de Vervoersbond FNV te bezetten. Een dag later werd de staking (en de bezetting van het terrein) opgeheven. Overigens zag Stolk -ondanks de definitieve intrekking van zijn transportvergunning- binnen een maand kans om weer opnieuw op de weg te verschijnen.