In Boxmeer richtten enkele sigarenmakers een vakbond op, wat tegen het zere been was van fabrikanten, de burgemeester en de pastoor. De pastoor ging zelfs zo ver over de vakbondsleden te preken en te dreigen dat ze niet naar de Paasmis mochten als ze lid bleven. De weerstand was tevergeefs en de negentien mannen bleven lid. Ze werden op 9 maart uitgesloten, maar hielden stand. De vakbond gaf ze een stakersuitkering en dat was de enige steun die de sigarenmakers ontvingen. Groot gelijk hebben ze, de patroons, stelt een inwoner van Boxmeer. Wie baas is moet baas blijven, dat is altijd zo geweest, anders gaat de boel op de sloffen. Na enkele maanden verloopt het conflict omdat de twee fabrikanten steeds meer onderkruipers in dienst nemen. Bovendien verbinden de gezamenlijke sigarenfabrikanten zich om tot het jaar 1900 geen van de stakers in dienst te nemen, op straffe van een boete. Er zit voor de volhardende bondsleden niets anders op dan ergens anders werk te zoeken. ‘Door dit eendrachtig samenwerken zijn wij geheel van dit socialistische volkje, hetwelk de wijk naar Duitschland heeft genomen, verlost’, werd geschreven. Het hoofdbestuur van de vakbond zag dat anders: ‘Verachting, diepe verachting voor alle verraders die hun vakgenoten hebben benadeeld en bedrogen.’