Door de Vervoersbond FNV (6800 leden) werd een staking uitgeroepen in het streekvervoer (14.000 werknemers) tegen verregaande flexibilisering van het werk, waardoor op den duur mogelijk 500 banen zouden verdwijnen. De Vervoersbond CNV (2500 leden), die aanvankelijk gelijk met de FNV mee optrok haakte op het laatste moment af en sloot zelfstandig een akkoord met de VSN (Verenigde Streekvervoerbedrijven Nederland), waarin bepaald werd dat de VSN geen andere CAO met de FNV meer mocht afsluiten. De staking begon als een twee-daagse, maar werd telkens verlengd met nieuwe één-daagse ultimatums en stakingen. Op 19 januari staakte ongeveer de helft van het streekvervoer in vooral Noord-Holland, Groningen, Friesland, Brabant, Zeeland en Limburg en een dag later nam het aantal toe rond vooral Utrecht en Rotterdam. Al vrijwel direkt liepen tweehonderd leden over van CNV naar FNV en de verhoudingen werden allengs slechter. Op 24 januari vond een kort geding plaats waarin de FNV door de rechter werd gesommeerd de staking vanwege het grote maatschappelijke ongemak alleen nog buiten de spits (tussen 10.00 en 15.00) te voeren. En zo geschiedde vanaf de 25e tot het week-end van 28 en 29 januari toen de staking werd opgeschort in verband met te voeren overleg. Dit mislukte waarna de staking even vrolijk weer werd opgepakt. Sterker nog de staking werd harder en veelzijdiger, zo zetten de chauffeurs nu op diverse plaatsen hun bus precies om 10.00 uur stil en meldden chauffeurs zich als werkwillige om zich zo gauw ze in geroosterd waren als staker te laten registreren, waardoor het rooster in de war werd geschopt. Inmiddels had de FNV al 700 leden gewonnen en trachtte hij met afzonderlijke bedrijven een overeenkomst af te sluiten. Dat laatste liep op een totale mislukking uit. Op 3 februari gingen de honderd stakers in Zeeuws-Vlaanderen aan het werk, maar dat werd ten onrechte gezien als een scheur in het stakersfront want drie dagen later legden zij het werk weer neer. Inmiddels werd getracht te bemiddelen en hoewel dat in eerste instantie tot niets leidde kwam op 14 februari een akkoord tot stand, het zogeheten Valentijns-akkoord waarin werd vastgelegd dat alle partijen (VSN en CNV kontra FNV) zich bij arbitrage zouden neerleggen. Binnen de Vervoersbond werd dit als een overwinning gevierd, temeer daar in het akkoord de grenzen voor de door Lammers en Van Zuthem te verrichten arbitrage werden vastgelegd. Dat gejuich bleek vroegtijdig, want toen er uiteindelijk een uitspraak kwam was de FNV niet meer zo tevreden. Bepaald werd dat jaarlijks maximaal 45 overschrijdingen van de dagelijkse werktijd van 8,5 uur werden toegestaan bij akkoord bevinden van de Ondernemingsraad en bij niet-akkoord 38. De FNV was uitgegaan van maximaal 30 overschrijdingen, vandaar de onvrede, maar men had het maar te slikken. De tegenstellingen tussen FNV-ers en CNV-ers in het bedrijf, ofwel tussen stakers en onderkruipers waren inmiddels behoorlijk verscherpt. Als illustratie daarvan kan een stukje uit De Volkskrant van 11 februari dienen: "De werkneemster in het streekvervoer is volgens stakende collega's 'een vuile vieze CNV-kankerhoer'. Haar vaste kano-maat zei dat hij haar op het jaarlijkse bedrijfsuitje in de Ardennen zou verzuipen. Anonieme bellers dreigen haar zelfs de strot af te snijden. De intimidatie van stekende FNV'ers jegens werkwillige CNV'ers heeft de laatste drie actieweken ongekende proporties gekregen." Overigens waren de akties ook buiten de FNV om begonnen, toen op 11 januari honderden chauffeurs in Zeeland, Groningen en Drenthe het werk enkele uren neerlegden. Een regionaal bestuurder van de Vervoersbond FNV betreurde toen, "dat de reiziger de dupe was van de wilde actie.". Pas na deze akties werd binnen de bonden tot staking besloten! Bij de berekening van het aantal gestaakte dagen ben ik uitgegaan van een gemiddeld aantal stakers van 6800. Daarbij heb ik de volgende formule gebruikt: aantal gestaakte dagen x (5/7) x 6.800 voor acht dagen en voor de 16 dagen dat de staking alleen in de 'daluren' plaatsvond hetzelfde x 0,5.