Een staking van Turkse en Nederlandse arbeiders, waarbij de laatsten later begonnen en eerder ophielden, voor de volgende eisen: Vijftien gulden schoon per week en intrekking van een direktieplan. Volgens dit plan zouden arbeiders die door een defekte machine een tijdje niet konden werken ook niet betaald worden, behalve als ze de tijd in zouden halen. Een grote rol in deze staking werd gespeeld door leden van de Socialistiese Partij (zie: Kees Slager, Het geheim van Oss. Een geschiedenis van de SP, Amsterdam 2001). De SP haalde in het land geld op, waardoor de Nederlandse stakers een uitkering van 250 gulden kregen. De Turkse stakers weigerden het geld, omdat ze het in hun eigen gemeenschap al hadden geregeld!