De reorganisaties bij de NS, waardoor bijvoorbeeld de spoorwegpolitie moest gaan konkurreren met andere beveiligingsdiensten leidde tot een 'veenbrand', zoals Korteweg van de FNV dat noemde, onder het spoorwegpersoneel. De kondukteurs voerden akties, de spoorwegpolitie staakte drie dagen (van de 395 man zou 85% hebben meegedaan en op een aktiebijeenkomst waren in ieder geval 150 agenten; de bond gaf 250 stakers en op 18 october 300) en op 16 oktober staakten in Limburg 90 lokettisten spontaan gedurende twee uur. Een aanvankelijk door de bonden bereikt kompromis werd "door de leden weggehoond" (VK 16-10), maar na het opschorten van de akties kwam het op de 31e tot een vergelijk. Er kwam een overeenkomst, waarover het personeel aanvankelijk ontevreden bleek, waardoor voor het personeel een werkgelegenheidsgarantie kwam na het afvloeien van 1700 man, een 36-urige werkweek en een redelijke loonsverhoging. De veenbrand was daarmee bedwongen en de arbeidsvrede 'gegarandeerd' tot het jaar 2001. Op 12 october legde honderd man spoorwegpolitie het werk al spontaan neer.