Een staking voor meer loon, maar vooral tegen de flexibilisering waardoor de sjorders, dat zijn de mannen die bijvoorbeeld kontainers vastzetten, op meerdere plaatsen inzetbaar worden ('combi-functies'). Twee dagen na het uitbreken steunde de Vervoersbond FNV (200 leden) pas. Er werd tijdens de staking grote druk op de arbeiders uitgeoefend omdat onder de naam Desert Farewell het leger van de V.S. na de Golfoorlog zijn materieel via de ECT verscheepte en dat door de staking in het gedrang kwam. De ECT haalde de rechter erbij en won de zaak ook, maar het leger trok de order toch in wat weer tot ruzie tussen CNV en FNV aanleiding was. Paul Rosenmuller, een van de stakingsleiders uit 1979 en inmiddels lid van de Tweede Kamer voor Groen Links, trachtte te bemiddelen maar zijn voorstel werd door het FNV-kader verworpen. Het CNV (30 leden) tekende nu op 15 juli een aparte CAO waarin een loonsverhoging van 20% was opgenomen, maar de staking ging door. Op 19 juli kwam een akkoord tot stand tussen FNV en Oceana, het grootste sjorbedrijf met 80 arbeiders, en dat leidde tot een algeheel CAO-akkoord op zaterdag de 20e.