De directie van de NS kwam een dag na het bereiken van een voorlopig Cao-akkoord waarin een vrijwillige vierdaagse werkweek was geregeld met het plan op de proppen van een nieuwe sanering. Hierdoor zouden 360 conducteurs (van de 3100) en 112 machinisten weg moeten. Dit zette bij het personeel dusdanig kwaad bloed dat op 8 juni een wilde staking uitbrak in Amsterdam en Rotterdam van een halve dag. Volgens de directie deden hier 200 personeelsleden aan mee, volgens de arbeiders 90% van het rijdend personeel. Deze Aktie dreef de bonden ook in de richting van een staking, waarbij FSV en CNV een staking in de ochtendspits wilden en de FNV een 24-uursstaking. Uit peilingen onder de leden (FSV- 7.600 en FNV- 8.400) bleek dat dezen een langere Aktie wilden. Toen de dag van de actie daar was (13 juni) en bleek dat ook enkele honderden mensen niet-rijdend personeel het werk neerlegden en de druk van de leden erg groot werd steunden de bonden tegen hun zin een tweede stakingsdag. Aan het eind van die dag kwam het tot een akkoord, waarin geregeld werd dat er slechts 126 ontslagen zouden vallen. De 15e duurde het nog een halve dag alvorens alle treinen weer reden, waarbij Amsterdam en Den Haag 'morrend' voor waren en Utrecht en Rotterdam tegen. De leden van de FSV verwierpen op 23 juni het akkoord, waarna het nog iets aangescherpt werd zodat de eerste ontslagen niet voor juni 1995 waren te verwachten. Ik stel voorlopig het aantal stakers op 10.000, gebaseerd op de ledentallen van de bonden.