Op verzoek van keizer Frans II had de erfprins - in latere en betere tijden koning Willem I - het opperbevel aanvaard over het geallieerde leger aan de Sambre. Hij joeg op 3 juni na een strijd van acht uur de Franse generaal Pichegru in volle vlucht over de rivier en haalde de keizer in triomf binnen Charleroi. De dag daarna voegde Jourdan zich echter met vijfenveertigduizend man bij het Franse leger. Hij had de opdracht om tot elke prijs bij de Sambre door te breken. Toen ontstond op 16 juni bij Fleurus een verschrikkelijke slag die door het beleid en de tegenwoordigheid van geest van de jeugdige veldheer uitliep in een volledige overwinning. Daarbij behaalden vijfendertigduizend geallieerden de overwinning op zesenzeventigduizend Fransen. Charleroi kwam weer in handen van de bondgenoten. De erfprins bewees dat hij een plaats tusen de grote veldheren van zijn tijd verdiende, maar zijn wapenfeit werd helaas door de snelle opeenvolging van gebeurtenissen bijna uit de herinnering verdrongen. [De Oostenrijkers ontruimden België en hierdoor was] de inspanning der Nederlanders nutteloos. De slag bij Fleurus wordt door veel historici als een Franse overwinning beschreven.