In dezelfde tijd dat het overmachtige Franse leger de Rijn overtrok en tot op Hollandse bodem doordrong, versloeg De Ruyter de verenigde koninklijke vloten bij Solebay. Hij viel op 7 juni 1672 met 90 zeilen, 130 Franse en Engelse schepen aan die tussen Harwich en Yarmouth voor anker lagen. Nimmer was een worsteling hardnekkiger en een strijd moorddadiger. Alleen al het admiraalsschip de Zeven Provinciën vuurde op die dag vijfendertighonderd schoten af. Op het dek daarvan bekeek Cornelis de Witt, ruwaard van Putten, als gevolmachtigde der Staten voor zijn hut in een armstoel de strijd. Zijn lijfwacht van hellebaardiers die in de Hollandse kleuren - rode jassen met gele voering - was gekleed, vormde een kleurig en gevaarlijk mikpunt voor de vijandelijke kogels. Drie van De Witts lijfwachten stortten dood naast hem neer, twee werden dodelijk gewond en van een zesde man werden beide benen afgeschoten. De ruwaard, wiens persoonlijke moed reeds bij Chatham was gebleken, bleef echter rustig en onwrikbaar op zijn post. Het ruwaardschap van Putten was een bestuurlijke functie.