De periode rond en vlak na 1900 vertoont twee uitersten in het modebeeld. Aan de ene kant de luxueuze japonnen - met de S-lijn en veel versieringen en kanten - aan de andere kant de comfortabele, korsetloze japonnen van de Reformbeweging. In 1899 wordt in Nederland de Vereeniging voor Verbetering van Vrouwenkleeding opgericht, met verschillende landelijke afdelingen. Deze is voorstander van hygiënische en draagbare kleding. Het korset wordt streng veroordeeld, het lichaam moet in natuurlijke, gezonde vorm worden teruggebracht. Via het maandblad en modellendozen zijn de ideeën uiteengezet en knippatronen van diverse modellen reformkleding verspreid. Met de reformdracht probeert men gezonde, praktische en toch mooie alternatieven te bieden voor zowel onder- als bovenkleding. De meeste leden zijn vooruitstrevende dames die behoren tot de gegoede klasse. Voor het grote publiek is de overgang naar de reformkleding te excentriek. Deze japon is eenvoudig in vorm en versiering: het model is recht van snit en zonder gemarkeerde taille. De enige versiering zit langs de rand van de vastgenaaide bolero. Reformkleding is niet aangeslagen bij het grote publiek en is zelfs belachelijk gemaakt. Het verschil met het bestaande modebeeld is dan ook enorm groot. De reformjapon wordt spottend "hobbezak" genoemd. De spotprent toont het Concertgebouw met dames in de nieuwe reformjaponnen tegenover dames in de modieuze japonnen met S-lijn staan. De afgebeelde personen zijn allemaal bekenden uit het Amsterdamse artistieke milieu. In de muziekwereld is de reformjapon populair, vooral concertzangeressen dragen haar graag bij optredens, omdat de japonnen los om het lichaam zaten.