Het jaar 1673 is een der meest glorieuze uit de geschiedenis van ons zeewezen. In dat jaar deed De Ruyter de twee koninkrijken tot driemaal toe de trotse vlag strijken. Reeds tweemaal was de vijand naar zijn zeegaten teruggedreven, maar in augustus verscheen toch weer een ontzaglijke zeemacht met vierduizend geoefende soldaten aan boord voor het Scheveningse strand, met het kennelijke doel om te landen en Den Haag te overvallen. De vloot werd in allerijl van haar verzamelplaats, Schoneveld, opgeroepen. De prins zorgde voor een doeltreffende kustverdediging. Omdat een rijk beladen Oostindische retourvloot verwacht werd, achtte men het wenselijk een kans tegen de overmacht te wagen. De prins wilde de moed van het zeevolk aanwakkeren door zelf aan de scheepsraad deel te nemen waarin dit waagstuk behandeld werd. Daar werd besloten om met Gods hulp de zeegaten tot aan het Vlie open te houden en de verwachte koopvaarders te beschermen. Op 12 augustus begaf Willem III zich in het gezelschap van edellieden en hoofdofficieren naar de vloot. Zijn pink voerde de vlag van de admiraal-generaal in top. Zijn komst verwekte een onbeschrijflijke geestdrift. Toen de prins de Zeven Provinciën betrad weerklonk boven het tromgeroffel, trompetgeschal en kanongebulder de vaderlandse zeemanskreet Hoezee! Hoezee! Leve de prins. Een hartig woord, dat De Ruyter in het bijzijn van de prins tot het scheepsvolk richttedeze gaf door het zwaaien met zijn hoed zijn instemming te kennenversterkte het algemene voornemen te overwinnen of te sterven.Op 21 augustus volgde de slag bij Kijkduin. De zee was vrij en de vrede lag in 't verschiet. De oorspronkelijke titel luidt: ‘Zeestrijd van De Ruyter tegen de vereende Fransche en Engelsche vloten’.